Zamanın hızla yanımdan geçip gidişine sanık olarak ifade veriyorum karşımdaki boş sandalyeye. Benden alıp götürürken aidiyetimi, serbest düşüm yapan bir taş parçası gibi darmadağınım boşlukta. Tek parça bedenim kafes oldu parçalanmışlıklarıma. Düştükçe düşen içim, düştükçe sağlamlaşan dışım. İronik.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder