Yalnızlığın Islıkları

Hasan Cihat Örter - Akdenizli Kadın

Dudaklarımdan yükselen dünyanın en gerçek melodileri; yalnızlığın ıslıklarıdır. Yüzü geçmişe dönük kahramanlık destanları yazan, gözleri arkasında kalan bir benliğin çığlıklarıdır bu hırıltılı sesler.

Soğuk.

Yalnızlık klişelerle doludur anlatılırken. Kaldırım taşları, sigara, deniz, bank vs. Çünkü anlatılan her hikaye, izlenen her film, okunan her kitaptan yalnızlığa bir pay çıkar. Benim için çoğu zaman büyük bir dilim olur bu.

Yalnızlığın marşıdır ıslıklar. Dünyanın en kalabalık örgütü tarafında icra edilen. 

Oz'da tecrite giden bir mahkum gibi olmak istediğim anlar oluyor. Alvarez gibi. Kapalı bir kutuda, sadece kendime tahammül etmek. Gerçekten de insanın kendine itiraf edemediği şeyler var mı? Bilmek istiyorum. Yaşadığım saçma sapan hayatın içinde bunu etraflıca düşünmeye zaman bulamıyorum. Ruhum sürgündeyken ben zamanını dolduran idam mahkumu gibi bir bedenden ibaretim.

Kır. 

Kır zincirlerimi.

Kır kemiklerimi.

Bilmediğim bir sende mahpus ruhum.

Aralıklar

Parmağa bağlanan kırmızı bir iplik gibisin. Unutmamak istediğim bir şeysin, ne olduğunu hatırlayamadığım. Bu garip çelişkinin içinde yaşıyorum koca bir çelişkiyi temsilen. Toplumun ve hayatın beni ittiği yerdeki ismimle duruyorum karşında.

Aranan şudur ki; kendini bulduğun o kutsal mabedindeki arayışındır. Bulduğunda hissettiğin o saf duygunun adıdır. Aşktır, umuttur, acıdır...

Umut; acıdan beslenir.

Diğer bütün duygular da zamandan. Ani hisleri bir kenara bırakarak elbette.

İnsanlar hayatında yaşadığı dönüm noktalarını gün dönümleri olarak kabul etse kaç aylık hatta kaç günlük olurlardı?

İhsan Oktay Anar'ın 'Rendekar' üzerinden yaptığı o harikulade çıkarım geçiyor aklımdan sıkça. "... O gerçek, bense bir düş oluyorum."

Her sabah gerçekliğine kendimi inandırdığım bu bulanık günlere bir düş olarak uyanma özlemindeyim.

Uyanmayı bekleyen kurbağadır içimdekiler, bir öpücük ile.

*İlgili fotoğraf ve film: The Fall. Mutlak surette kaybolunmalı bu film ile.