Zaman Çizgileri

Bir zaman ayrımında duruyor çizgiler.

Aynaya baktığında, çekilmiş bir fotoğrafta görüyor gözlerinin etrafında beliren zaman ayrımlarını. Yaşam döngüsü; kısa olduğunu anlamak için dahi çok kısa.

Durdu o an. Elinde ne varsa bıraktı, oturdu. Sigarasından bir tane yaktı hızla. Nefes almaya ihtiyacı vardı. Kadir, 28'indeydi henüz. Yorgundu. Gözlerini kapattı, ne kadar şükürsüz olduğuna söylendi. İnsanın yanından geçerken seyirci kaldığı mutluluklara bakarken, aslında hiç gelmeyecek olan huzur için bir şekilde içinde yanan o umut ışığına inandırarak kendini, hayaller üzerine inşa ettiği o ütopik geleceğin bir çift sözle, bir çift gözle yerle bir oluşuna şahit oldu. Tekrar tekrar tekrar. Karnına üst üste kramplar giriyordu. Söndürmeden yenisini yaktı sigarasının. Durmadı Kadir. Düşünmeye, kendi hayatı üzerine çıkarımlar yapmaya devam etti. Ütüyü fişten çekip çekmediğini düşündü. Aceleyle kalktı, en sevdiği gömleğinin artık olmadığını fark etti. Yanmıştı. Biraz daha geç kalsa belki ev de yanacaktı. İşte; hayatın en mazlum yanını fark etti o an Kadir. Yaşamayı bu kadar istememesine rağmen ölüm ihtimali karşısında heyecanlanmıştı. Korkmuştu belki. Odanın duvarları bugüne kadar anlam veremediği bir beje boyanmıştı. Yanık kokusunu çekti içine. Camı açtı, hala ahşap camı olan evlerdendi bu. Rüzgarı hissetti. Kadir hep sevmişti rüzgarı, üşümeyi. Bir gün Mahmut'la otururken: "Ah be kardeşim; ne vardı hep kış olsa da kollar kollara dolanmış olsa. Ne var ki, insanlar samimiyeti hiç kaybetmese. Ne var ki, sıcaklığı bulduğu o koldan hiç çıkmasa. Kırmızı geliyor bana yaz. Yakıyor, dağlıyor içimi."

Parmağında bir yanma hissetti. Sigara bitmiş, rüzgara eşlik etmişti. Zaten bu zaman kayması, ayrılan bu zamanların çizgilerinde daha acı hissediliyordu.

Bedenini kiraladığı işe gitmek zorundaydı. İnsan bir yaşamak uğruna bu kadar sıkıntı çekmeli mi? Çekmemeli. Bir yaşamak uğruna bunca gereksiz telaş içine girilmemeli. Duygusuz diyaloglar kurulmamalı. Asgari şartları sağlamak zor değil, buralardan gitmeli ama cesaret olmalı.

"Zaten cesaretim olsa intihar ederim."

Kadir içinde ölüm olan hayaller kurardı sürekli. Aslında güzel şeyler düşünmek isterken bir anda namussuz bir olayın ortasında bombok vaziyette bırakırdı hayali Kadir'i. Hayatının doğru gittiği anlarda bile hayallerinde hep bir maraz çıkarırdı kendine. Mutlu ev, çoluk, çocuklu bir hayal düşündüğünde bile, bir hırsız gelip Kadir'i kesecek, evini yakacaktı. Kadir'in elinden alınmıştı özgürlüğü. Hayal dahi kuramadığı bu hayat ne içindi? Toplum için mi? Hayır. Çocukların için mi? Hayır. Eşin için mi? Annen baban için mi? Tanrı için mi? Hayır. Ölmek için. Sadece ölmek için yaşıyoruz. Nasıl olduğunun ne önemi var? Sen varsan dönüyor dünya, sen yoksan yok. "Benim için dönüyor dünya, ben yoksam varsın yangınlar sarsın evreni."

Masasına oturdu. Kiraladığı bedeni, zihni çalıştı. Saatlerce.

Bitti.

Akşam yemek yemeyi sevmez pek Kadir. İnsan yalnız olunca bazı gereksiz gereklilikler ekliyor hayatına. Akşam yemeği kalabalık yenmeli, en az birbirini seven iki kişi olmalı masada.

Yatana kadar okudu. Okumalı insan. Okudukça küçülüyorsun. Küçülmeli. Var olmanın pek bir anlam ifade etmediği bu materyalist dünyada.

Sol tarafına uzandı yine yatağın. Sıcaktı, lanet olası yaz bitmiyordu. Açık camdan dolayı sırtı tutulmuş, gece diğer tarafa dönerken acıdan uyanıyordu.

Bu şehrin ne karanlığı karanlık,
Ne sessizliği sessizlik,
Ne yalnızlığı yalnızlık.


Zamanın çizgileri üzerinde yürüyoruz, savruluyoruz. Ayrılıyor çizgiler, ayrılıyor zaman. Bedenler ayrılıyor, kıyılıyor tüm o saf duygulara. Dünyayı yaşamak, hisleri yaşamak olmalı. Farkında olmadan fazlasıyla bağlanıyoruz maddelere. Bağımlısı olduğumuz şeyler o kadar eksik ki. Biz de dolu olduğumuzu hissetmek için eksilmek zorunda kalıyoruz. Kendimizden veriyoruz sürekli. 

İnsanlığımızı, hissiyatımızı kaybetmemek için yaşamalı. Gerekirse yalnız kalmalı, kabullenmeli ve tüm acıları sessizce çekmeli.